Witaj na stronie internetowej
Parafii Rzymskokatolickiej pw. Świętego Ducha w Łowiczu

Głupi z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga; z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest, patrząc na dzieła, nie poznali Twórcy, lecz ogień, wiatr, powietrze chyże, gwiazdy dokoła, wodę burzliwą lub światła niebieskie uznali za bóstwa, które rządzą światem. Jeśli urzeczeni ich pięknem wzięli je za bóstwa – winni byli poznać, o ile wspanialszy jest ich Władca, stworzył je bowiem Twórca piękności; a jeśli ich moc i działanie wprawiły ich w podziw – winni byli z nich poznać, o ile jest potężniejszy Ten, kto je uczynił. Bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Sprawcę. Ci jednak na małą zasługują naganę, bo wprawdzie i oni błądzą, ale Boga szukają i pragną Go znaleźć. Obracając się bowiem wśród Jego dzieł, badają, i ulegają pozorom, bo piękne to, na co patrzą. Ale im także nie można wybaczyć: jeśli się bowiem zdobyli na tyle wiedzy, by móc ogarnąć wszechświat – jakże nie znaleźli rychlej jego Władcy?

Niebiosa głoszą chwałę Boga, dzieło rąk Jego obwieszcza nieboskłon. Dzień opowiada dniowi, noc nocy wiadomość przekazuje. Nie są to słowa ani nie jest to mowa, których by dźwięku nie usłyszano. Ich głos się rozchodzi po całej ziemi, ich słowa aż po krańce świata.

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; a przyszedł potop i wygubił wszystkich. Podobnie jak działo się za czasów Lota: jedli i pili, kupowali i sprzedawali, sadzili i budowali, lecz w dniu, kiedy Lot wyszedł z Sodomy, spadł z nieba „deszcz ognia i siarki” i wygubił wszystkich; tak samo będzie w dniu, kiedy Syn Człowieczy się objawi. W owym dniu, kto będzie na dachu, a jego rzeczy w mieszkaniu, niech nie schodzi, by je zabrać; a kto na polu, niech również nie wraca do siebie. Miejcie w pamięci żonę Lota. Kto będzie się starał zachować swoje życie, straci je; a kto je straci, zachowa je. Powiadam wam: Tej nocy dwóch będzie na jednym posłaniu: jeden będzie wzięty, a drugi zostawiony. Dwie będą razem mleć na żarnach: jedna będzie wzięta, a druga zostawiona». Pytali Go: «Gdzie, Panie?» On im odpowiedział: «Gdzie jest padlina, tam zgromadzą się i sępy».

        Mądry Noe wszedł do arki na rozkaz Boga, ze swoimi synami i ich żonami – jedynie osiem dusz. Nie przestając jęczeć, ten sługa tak się modlił: „Nie daj mi zginąć z grzesznikami, mój Zbawicielu, bo widzę już, jak chaos ogarnia stworzenie i elementy. Chmury są gotowe, niebo zasępione, aniołowie nadbiegają jako zwiastuny Twego gniewu”. Na te słowa Bóg zamknął arkę, opieczętował ją, podczas gdy jego wierny wołał: „Uratuj wszystkich ludzi od Twego gniewu, na miłość, którą masz dla nas, odkupicielu wszechświata”.     Z wysokości nieba sędzia zatem dał rozkaz; wkrótce otworzyły się śluzy, wylewając deszcz, strumienie wody i gradu z jednego końca świata na drugi; a strach wydobył źródła z otchłani i zalał ziemię w każdym miejscu. Taki był efekt gniewu Bożego, ponieważ ludzie trwali w ich zatwardzeniu i nie śpieszyli się, by wołać do Niego z wiarą: „Uratuj wszystkich ludzi od Twego gniewu, na miłość, którą masz dla nas, odkupicielu wszechświata”. […]         Następnie chór aniołów, widząc zniszczenie cielesnych ludzi, zawołał: „Teraz niech sprawiedliwi posiądą całą szerokość ziemi!” Bo Stworzyciel lubi oglądać tych, których uczynił na swój obraz (Rdz 1,26); dlatego oddziela świętych, aby ich zbawić. Noe wypuścił gołębicę, a ona powróciła pod wieczór z gałązką oliwną w dziobie, zwiastując symbolicznie miłosierdzie Boże. Wtedy Noe wyszedł z arki, jakby z grobu, według rozkazu, który otrzymał, nie jak niegdyś Adam, który zjadł z drzewa zadającego śmierć, ponieważ Noe wydał owoc pokuty, mówiąc: „Uratuj wszystkich ludzi od Twego gniewu, na miłość, którą masz dla nas, odkupicielu wszechświata”.     Martwe są korupcja i niesprawiedliwość; człowiek o prostym sercu tryumfuje przez swą wiarę, bo znalazł łaskę. Wtedy sprawiedliwy (Rdz 6,9) ofiarował Panu ofiarę bez skazy, Stworzyciel poczuł jej przyjemny zapach i oświadczył: „Już nigdy wszechświat nie zginie w potopie, nawet jeśli wszyscy ludzie prowadziliby złe życie. Dzisiaj zawieram ostateczne przymierze. Ukazuję mój łuk wszystkim mieszkańcom ziemi na znak, aby mnie tak wzywali: „«Uratuj wszystkich ludzi od Twego gniewu, na miłość, którą masz dla nas, odkupicielu wszechświata»”.