Witaj na stronie internetowej
Parafii Rzymskokatolickiej pw. Świętego Ducha w Łowiczu

Pan przemówił do Achaza tymi słowami: «Proś dla siebie o znak od Pana, Boga twego, czy to głęboko w Szeolu, czy to wysoko w górze!» Lecz Achaz odpowiedział: «Nie będę prosił, i nie będę wystawiał Pana na próbę». Wtedy rzekł Izajasz: «Słuchajcie więc, domu Dawidowy: Czyż mało wam naprzykrzać się ludziom, iż uprzykrzacie się także mojemu Bogu? Dlatego Pan sam da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna, i nazwie Go imieniem Emmanuel»,

Do Pana należy ziemia i wszystko, co ją napełnia, świat cały i jego mieszkańcy. Albowiem On go na morzach osadził i utwierdził ponad rzekami. Kto wstąpi na górę Pana, kto stanie w Jego świętym miejscu? Człowiek rąk nieskalanych i czystego serca, którego dusza nie lgnęła do marności. On otrzyma błogosławieństwo od Pana i zapłatę od Boga, swego Zbawcy. Oto pokolenie tych, którzy Go szukają, którzy szukają oblicza Boga Jakuba.

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a dziewicy było na imię Maryja. Wszedłszy do Niej, Anioł rzekł: «Bądź pozdrowiona, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami». Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: «Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca». Na to Maryja rzekła do anioła: «Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?» Anioł Jej odpowiedział: «Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, którą miano za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego». Na to rzekła Maryja: «Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według słowa twego». Wtedy odszedł od Niej Anioł.

   Jak mówić? Jaką pochwałę mógłbym wypowiedzieć dla chwalebnej i świętej Dziewicy?  Ona przekracza wszelkie byty, z wyjątkiem samego Boga; z natury jest piękniejsza niż cherubinowie, serafinowie i wszystkie zastępy aniołów. Ani język z nieba, ani z ziemi, ani nawet anielski nie wystarczyłby, by Ją chwalić. Błogosławiona Dziewica, czysta gołębica, niebieska oblubienica, świątynia i tron boskości! Chrystus, jaśniejące słońce w niebie i na ziemi, jest Twój.  Jesteś świetlistym obłokiem, który zniósł Chrystusa — lśniącą błyskawicę, która oświeca świat.    Bądź pozdrowiona, pełna łaski, bramo niebios; o Tobie mówi autor Pieśni nad Pieśniami, kiedy woła: „Ogrodem zamkniętym jesteś, siostro ma, oblubienico, ogrodem zamkniętym, źródłem zapieczętowanym” (4,12). […] Święta Matko Boża, nieskalana owieczko, wydałaś na świat Baranka, Chrystusa, Słowo wcielone w Tobie… Co za zadziwiający cud na niebie: niewiasta przyobleczona w słońce (Ap 12,1), niosąca światło w swych ramionach! […] Co za zadziwiający cud na niebie: Pan aniołów stał się niemowlęciem Dziewicy. Aniołowie oskarżali Ewę; teraz wychwalają Maryję, bo podniosła Ona Ewę z jej upadku i otworzyła niebo Adamowi wygnanemu z Raju. […]     Ogromna jest łaska dana tej świętej Dziewicy. To dlatego Gabriel się najpierw do Niej zwraca z takim pozdrowieniem: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski”, jaśniejąca jak niebo. „Bądź pozdrowiona, pełna łaski”, Dziewico ozdobna w liczne cnoty… „Bądź pozdrowiona, pełna łaski”,  poisz spragnionych słodyczą wiecznego źródła. Bądź pozdrowiona, święta, niepokalana Matko; Ty zrodziłaś Chrystusa, który istniał przed Tobą. Bądź pozdrowiona, królewska purpuro, Ty przyoblekłaś się w króla nieba i ziemi. Bądź pozdrowiona, zapieczętowana księgo; dałaś światu czytać Słowo, Syna Ojca.